Τι μας κρύβουν για το φθόριο. Υποταγή συνειδήσεων.........

Αν κοιτάξετε το σωληνάριο της οδοντόκρεμας σας, θα διαπιστώσατε πως είτε δεν γράφει πάνω του τίποτα περισσότερο από τη μάρκα και τον τύπο της, είτε έχει μια περιοχή με τόσο μικρά γράμματα, που δεν μπορείτε να τα διαβάσετε χωρίς μεγεθυντικό φακό.όμως έχετε κατά τύχη και ένα κουτί της οδοντόπαστας που χρησιμοποιείτε, εκεί θα μπορέσετε ίσως να διαβάσετε πως: «Γα παιδιά ηλικίας μικρότερης των 6 (η των 7) ετών πρέπει να χρησιμοποιούν ποσότητα μεγέθους μπιζελιού και να πλένουν τα δόντια τους πάντοτε παρουσία ενήλικα». Τι περίεργο που καμία διαφήμιση οδοντόκρεμας δεν αναφέρει αυτή την προειδοποίηση! Και όμως. Αυτή η προειδοποίηση είναι ελλιπής. Γιατί αν ζούσατε στις ΗΠΑ, τότε σε κάθε οδοντόκρεμα που θα αγοράζατε, αν αυτή περιείχε φθόριο ή Sodium Laurel Sulfate, θα βλέπατε γραμμένο με ευκρίνεια ότι: «Κρατήστε την μακριά από παιδιά ηλικίας μικρότερης των 6 ετών. Αν καταπωθεί ποσότητα μεγαλύτερη του μεγέθους μπιζελιού, επικοινωνήστε επειγόντως με το τοπικό Κέντρο Ελέγχου Δηλητηριάσεων». Και αυτό μετά από εντολή του FDA που είναι σε ισχύ από τον Απρίλιο του 1997. Οι πιο πλήρεις οδηγίες για τη χρήση των φθοριούχων οδοντόκρεμων από τα παιδιά υπάρχουν σε μια ανακοίνωση του Calgary Regional Health Authority. Σύμφωνα με αυτήν: «Τα παιδιά ηλικίας 1 έως 2 ετών θα πρέπει να χρησιμοποιούν για το πλύσιμο των δοντιών τους όση ποσότητα οδοντόκρεμας παίρνεται αν τρίψουμε την οδοντόβουρτσα πάνω από το ανοιχτό στόμιο του σωληναρίου. Τα παιδιά ηλικίας 3 έως 5 ετών θα πρέπει να χρησιμοποιούν για το πλύσιμο των δοντιών ποσότητα οδοντόκρεμας που αντιστοιχεί σε μισό μπιζέλι. Τα παιδιά ηλικίας 6 ετών και άνω θα πρέπει να χρησιμοποιούν για το πλύσιμο των δοντιών ποσότητα οδοντόκρεμας που αντιστοιχεί σε ένα μπιζέλι. Και θα πρέπει πάντοτε ένας από τους γονείς α) να ελέγχει την ποσότητα της οδοντόκρεμας που χρησιμοποιεί το παιδί του, β) να μάθει στο παιδί τον να φτύνει μετά το βούρτσισμα των δοντιών, και γ) να βοηθάει πάντα το παιδί στο πλύσιμο των δοντιών του μέχρι την ηλικία των 8 ετών». Υπάρχει όμως ακόμα κάτι. Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 131 του Journal of the American Dental Association που κυκλοφόρησε το 2000, οι γονείς θα πρέπει επίσης να αποφεύγουν να αγοράζουν οδοντόκρεμες με γεύσεις ή μυρωδιές που θα κάνουν το παιδί τους να θέλει να τη φάει. Και, βέβαια, να κρατούν τόσο την οδοντόκρεμα και όλα τα άλλα προϊόντα που περιέχουν φθόριο, μακριά από τα παιδιά προσχολικής ηλικίας. Πόσα από τα παραπάνω σας τα έχει πει ο οδοντογιατρός ή ο παιδίατρος σας; ==============================​==============================​========================= Όμως υπάρχουν πολλά ακόμα που συνδέουν τη χρήση του φθορίου με τον επηρεασμό του μυαλού και της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Το θέμα περιγράφεται πολύ καλά στο βιβλίο του Dr Hans Moolenburgh of Haarlem, που έχει τίτλο Fluoride-The Freedom Fight. Ο Dr Moolenburgh αναφέρει ότι τα όσα περιστατικά που περιγράφονται στο κεφάλαιο αυτό έχουν διασταυρωθεί από αξιόπιστες και ανεξάρτητες μεταξύ τους πηγές. Στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, οι συμμαχικές δυνάμεις συστηματικά βομβάρδιζαν και κατέστρεφαν όλα τα ζωτικής σημασίας εργοστάσια της Γερμανίας. Με μία μόνο εξαίρεση: Την έδρα της εταιρίας I. G. Farben στη Φρανκφούρτη! Τώρα, στην περίπτωση που αναρωτιέστε για ποιο λόγο μπορεί να έγινε αυτή η εξαίρεση, τα στοιχεία της διασύνδεσης της I.G. Farben με αμερικανικές εταιρίες και οικογένειες έχουν ήδη παρουσιαστεί σε προηγούμενο άρθρο (Μήνυση εναντίον των φαρμακευτικών εταιριών). Μετά το τέλος του πολέμου, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έστειλε τον Charles Eliot Perkins, έναν επιστήμονα-ερευνητή, για να αναλάβει την ευθύνη και τη διοίκηση των τεράστιων χημικών εργοστασίων της I.G. Farben. Κατά τη διάρκεια του διαστήματος που ο Perkins ασκούσε τη διοίκηση (και εξέταζε τα ερευνητικά αρχεία της εταιρείας), οι Γερμανοί επιστήμονες που εργάζονταν υπό τη διεύθυνση του τον ενημέρωσαν και για ένα σχέδιο που είχαν επεξεργαστεί μετά από διαταγή, του... Γενικού Επιτελείου του Γερμανικού Στρατού. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε τον νοητικό έλεγχο των ανθρώπων στις περιοχές που είχαν κατακτηθεί από τον Γερμανικό Στρατό, με τη χρήση φαρμάκων που θα διοχετεύονταν στο δίκτυο ύδρευσης της περιοχής. Από όλες τις ουσίες που είχαν χρησιμοποιηθεί δοκιμαστικά, το φθοριούχο νάτριο ήταν εκείνο που είχε την κυρίαρχη θέση και αποτελεσματικότητα. Η συνεχής λήψη απειροελάχιστων ποσοτήτων φθοριούχου νατρίου, μετά από ένα χρονικό διάστημα, είχε ως συνέπεια τη μείωση της θέλησης και της διάθεσης ενός ανθρώπου να αντισταθεί στην επιβολή κάθε εξουσίας. Και αυτό γιατί το φθόριο δηλητηρίαζε σιγά -σιγά μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να γίνονται ενδοτικοί και υποταγμένοι στη θέληση εκείνων που τους κυβερνούσαν. Τα σχετικά πειράματα είχαν γίνει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και, μετά την επιβεβαίωση τους, οι γερμανικές Αρχές συστηματικά προσέθεταν φθοριούχο νάτριο στο νερό των κρατουμένων στα στρατόπεδα αυτά, προκειμένου αυτοί να είναι περισσότερο υπάκουοι και ήσυχοι. Το ίδιο μέτρο της φθορίωσης του νερού που έπιναν οι κρατούμενοι γινόταν και στα ρωσικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς τα σχετικά πρωτόκολλα είχαν δοθεί στους Ρώσους, στο διάστημα που σχεδιαζόταν η κοινή εισβολή Γερμανών και Ρώσων στην Πολωνία. Ο ίδιος ο Charles Eliot Perkins είναι, το 1954, ο συγγραφέας ενός γράμματος που απευθυνόταν προς το Lee Foundation for Nutritional Research στο Milwaukee του Wisconsin και το οποίο περιλαμβάνεται στην έκδοση Fluoridation and Lawlessness, που δημοσιεύτηκε από την Committee for Mental Health and National Security. Στο γράμμα αυτό ο Perkins, ανάμεσα στα άλλα, γράφει: «...Οι φανατικοί ιδεολόγοι, που συμβουλεύουν τη φθορίωση του νερού (σ.σ και γενικά τη διάδοση των φθοριούχων) μας λένε ότι στη χώρα μας αυτό γίνεται προκειμένου να μειωθεί η συχνότητα της τερηδόνας στα παιδιά... Όμως, και αυτό θέλω να το καταθέσω ξεκάθαρα και θετικά, ο πραγματικός λόγος που κρύβεται πίσω από τη φθορίωση δεν είναι το καλό των δοντιών των παιδιών. Εάν αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος, υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν νια τον ίδιο σκοπό που είναι και φθηνότεροι και πολύ περισσότερο δραστικοί. Ο πραγματικός λόγος πίσω από τη διάδοση της φθορίωσης τον νερού (σ.σ. και των φθοριούχων) είναι για να ελαττωθεί η αντίσταση, των μαζών στην κυριαρχία και τον έλεγχο και, τελικά, η απώλεια της ελευθερίας. Και με την ειλικρίνεια και το ενδιαφέρον ενός ανθρώπου που για είκοσι χρόνια μελέτησε τη χημεία, τη βιοχημεία, τη φυσιολογία και την παθολογία της τοξικής δράσης του φθορίου δηλώνω: Κάθε άνθρωπος που θα πιει φθοριωμένο νερό (σ.σ. η θα πάρει μια αντίστοιχη, δόση, φθοριούχων με άλλο τρόπο) για διάστημα ενός χρόνου ή, περισσότερο, δεν πρόκειται να είναι ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος διανοητικά, ψυχολογικά σωματικά»!